Praca z Picasa 3

Picasa jest darmowym narzędziem dostarczanym przez firmę Google do przeglądania, katalogowania i obróbki plików graficznych, głównie zdjęć. Użytkownik może skorzystać z różnych funkcji retuszu (światło/cień, rozmiar, czerwone oczy, sepia, cz-b i wiele innych), dodawania tekstu, a nawet tworzenia kolaży, pokazów slajdów i filmików. Program synchronizuje się z usługą Picasa Web Albums. Producentem programu jest firma Google Inc. Program jest dostępny dla systemów Microsoft Windows, Linux oraz w wersji beta dla Mac OS X powyżej wersji 10.4. Od stycznia 2006 Picasa jest dostępna w polskiej wersji językowej.

Możliwości programu

• Korekcje podstawowe:
  • przycinanie obrazu
  • prostowanie obrazu
  • usuwanie efektu czerwonych oczu
  • tzw. "szczęśliwy traf" – program sam dobiera ostrość, kontrast i kolor
  • retusz
  • automatyczny kontrast
  • automatyczny kolor
• Dostrajanie:
  • wypełnienie światłem
  • światła – eliminuje szczegóły jasnych obszarów i rozjaśnia zdjęcie
  • cienie – eliminuje szczegóły ciemnych obszarów i przyciemnia zdjęcie
  • temperatura kolorów
• Efekty:
  • wyostrzenie – wyostrza krawędzie na zdjęciu
  • sepia
  • czarno-białe
  • ocieplenie – poprawia odcienie skóry, wzmacniając ciepłe odcienie
  • ziarno – dodaje ziarno
  • nasycenie – zmienia nasycenie koloru
  • nieostrość – zmniejsza ostrość wokół punktu centralnego
  • poświata
  
  
  

  Obsługiwane formaty plików

• obrazów
  • JPEG,
  • GIF,
  • TIFF,
  • PSD,
  • PNG,
  • BMP,
  • RAW (w tym NEF i CRW)

Domyślnie pliki GIF i PNG nie są wyszukiwane, ale można je włączyć w oknie dialogowym Narzędzia > Opcje.

• filmów
  • MPEG,
  • AVI,
  • ASF,
  • WMV,
  • MOV.
  
   
  

Fotografia Cyfrowa

Fotografia cyfrowa polega na utrwaleniu obrazu w postaci cyfrowej, a nie, jak w fotografii tradycyjnej, na chemicznym nośniku światłoczułym. Do wykonywania zdjęć, w odróżnieniu od fotografii tradycyjnej, służy sprzęt o odmiennej konstrukcji: cyfrowy aparat fotograficzny.
Aparaty cyfrowe są od roku 2005 częściej kupowane od analogowych i posiadają cechy niespotykane w aparatach tradycyjnych, takie jak nagrywanie krótkich filmów. Inne urządzenia, na przykład telefony komórkowe, posiadają także często wbudowane małe aparaty cyfrowe.
Utrwalenie obrazu w aparatach cyfrowych odbywa się poprzez pomiar jasności poszczególnych pikseli matrycy, na którą pada światło poprzez obiektyw. Różnica pomiędzy fotografią cyfrową, a tradycyjną sprowadza się zasadniczo tylko do sposobu utrwalania – zatrzymania obrazu, gdyż cała optyka właściwie nie uległa znacznym modyfikacjom w stosunku do fotografii tradycyjnej. Charakterystyczne w tej technice jest to, że każde zdjęcie posiada dokładnie określoną rozdzielczość obrazu wyrażoną w pikselach, podczas gdy w fotografii tradycyjnej rozdzielczość jest cechą charakterystyczną błony światłoczułej. W obu przypadkach rozdzielczość fotografii limitowana jest zdolnością rozdzielczą obiektywu.
W obu technologiach występuje efekt ziarna (szumów), rosnącego wraz ze zwiększaniem czułości sensora lub filmu. W przypadku matrycy, wynika to z większego wzmocnienia sygnału, które to wzmocnienie wpływa także na szumy. W przypadku klisz fotograficznych o wysokiej czułości, używa się większych i co za tym idzie, bardziej widocznych ziaren bromku srebra.

Fotografia cyfrowa ewoluowała wprost od kamer telewizyjnych, lecz długo trzeba było czekać na jej upowszechnienie ze względu na trudną technologicznie miniaturyzację cyfrowych przetworników optycznych o zadowalającej rozdzielczości.

Fotografia Analogowa

Podział technik fotograficznych:

-fotografia analogowa (tradycyjna)

-fotografia cyfrowa

-szlachetne techniki fotograficzne

Fotografia analogowa (tradycyjna) to fotografia, w której nośnikiem obrazu są chemiczne materiały światłoczułe (filmy, błony, płyty, papiery itp.). W fotografii tradycyjnej dominuje fotografia srebrowa, czyli fotografia oparta na światłoczułych halogenkach srebra. Do fotografii tradycyjnej zaliczają się też szlachetne techniki fotograficzne wykorzystujące światłoczułe właściwości chromianów.

.

Działanie aparatu fotograficznego można porównać do mechanizmu widzenia u człowieka.  Odpowiadającą szklanej nieruchomej soczewce aparatu jest w oku soczewka umocowana na więzadełkach i mięśniach posiadająca zdolność akomodacji, czyli zmiany kształtu, a co za tym idzie ogniskowej. Nośnikiem obrazu w naszym narządzie wzroku jest natomiast siatkówka, na którą, po przejściu przez soczewkę, padają promienie światła

Budowa analogowego aparatu fotograficznego:

1.Zewnętrzna soczewka obiektywu pokryta zazwyczaj cienką warstwą antyodblaskową i pochłaniającą promieniowanie UV.

2.Soczewki korygujące, które razem z soczewką zewnętrzną tworzą zespół ruchomy, który można oddalać i przybliżać od aparatu za pomocą pierścienia, co umożliwia zmianę ogniskowej obiektywu.

3.Wbudowana w zestaw tylnych, nieruchomych soczewek korygujących jest przysłona, za pomocą której można regulować ilość światła wpadającą z zewnątrz do aparatu.

4.Mechanizm spustowy (migawka) otwierający przesłonę, która normalnie jest zamknięta, dzięki czemu światło nie dociera do kliszy lub matrycy. Po naciśnięciu przycisku spustowego przesłona się otwiera na ściśle określony czas, po czym ponownie się zamyka, dzięki czemu można precyzyjnie ustalać czas naświetlania kliszy lub matrycy. W aparatach analogowych naciśnięcie przycisku spustowego uruchamia też mechanizm przesuwu kliszy fotograficznej, a w lustrzankach podnosi także uchylne lustro.

5.Rolka z kliszą fotograficzną.

6.Ucho na opaskę do noszenia aparatu.

7.Przycisk uruchamiający mechanizm spustowy.

8.Pokrętło ogólnych ustawień aparatu.

9.Wyświetlacz podstawowych parametrów pracy aparatu.

10.Wizjer, przez który obserwuje się kadr.

11.Złącze umożliwiające przyłączenie do aparatu zewnętrznej lampy błyskowej lub mechanizmu zdalnego wyzwalania.

12.Pierścień regulacyjny obiektywu.